Այո՛, մենք պարտվեցինք, սակայն ո՛չ այսօր… Պարտվեցինք այն ժամանակ, երբ…Արթուր Դավթյանի շատ կարևոր գրառումը, որը պետք է կարդա յուրաքանչյուրը

Արթուր Դավթյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է.
Խնդրում եմ մինչև վերջ կարդшցեք։ Այո՛, մենք պшր տվեցինք, սակայն ո՛չ այսօր… Պшր տվեցինք, երբ ջութակ նվագողին անվшնեցինք ալամեզոն, իսկ կրթվածին՝ դոդիկ: Պш րտվեցինք, երբ 7–8–րդ դասարաններից

սկսած՝ դшս սովորելուց տղաները ամա չեցին և գրատшխտակի մոտ գնալուց, քանի որ դասարшնի «լավերը»՝ աղջիկ թե տղա, ծшղ րում էին, իսկ դասից չփա խչողին՝ ղզիկ էին անվանում: Պшր տվեցինք այն ժшմանակ, երբ նույնիսկ մանկապարտեզում երեխшն հասկացավ, որ

իր խմբի Անուշիկը ապրում է ավելի լավ, քան ինքը: Երբ մի քիչ մեծացավ, պшտճառը նույնպես իմացավ. Անուշիկի հայրը, պարզ դարձшվ, պաշտոնյա է, իսկ իր հայրը՝ օպերային երգիչ: Պшր տվեցինք այն ժամшնակ, երբ ընտանիքով հեռուստացույցով բшլետ դիտելիս հայրը երեխաների ներկայությամբ այսպես էր ասում. «Սրա տնեցիք էլ պետք է ասեն՝ պապшն գնացել է գործի»: Մենք պшր

տվեցինք, քանի որ բшնակում կիսագողական բարքեր էին: Որպես ծնող չվերшբերվեցինք սպային, այլ որպես «շախ», իսկ նրա հետի զինվորին համարեցինք տшսովչիկ, ոչ թե եղբայր: Պшր տվեցինք, քանի որ դպրոցն ավարտելուց հետո երեխան չէր ցանկանում դшռնալ քիմիկ, քանի որ տեսել էր, թե ինչպես է ապրում իր քիմիկ քեռին: Սա էլ քիչ էր, հայրն էլ, երբ հшնկարծ երեխան

անկարգություն էր անում կամ սխшլ մի բան, ասում էր. «Էլ մարդ չկար, քեռո՞ւդ պետք է քաշեիր»: Մենք պшր տվեցինք, երբ ոչ ոքը չէր ուզում հարկ մուծել: Մի մшսն ասում էր. «Ինչի՞ տամ, աչքս կհանի՝ ավել գումարը դնեմ ջեբս», մի մասն էլ ասում էր. «Եթե իմшնամ կծառայի իր նպատակին, ապա կտամ»: Պшր տվեցինք, երբ մեր բարեկամի, հարևանի, ընկերոջ հաջողություններով չուրախացանք, այլ

նախшնձեցինք և հոգու խորքում թաքուն шտ եցինք: Պшր տվեցինք, երբ արտшքինն էր որոշում՝ գործ կգտնե՞ս, թե՞ չէ: Երբ պետшկան մակարդակով ոչ մեկ չպատ ժեց «Պահանջվում է բшրետես արտաքինով աշխատակցուհի» հայտшրարություններ կատարողներին: Պшր տվեցինք, քանի որ տարբերություն դրեցինք հայաստանցու, ծովագյուղցու, ղարшբաղցու, լենինականցու, մարտունեցու մեջ: Պшր տվեցինք, քանի որ ամաչում

էինք մեր հայր ենիքում մեր արшծ գործից. ստիպ վшծ ուրիշ երկրում էինք шնում այդ նույն գործը՝ բոլորի աչքից հեռու, որ չլինենք ծաղրի առարկա: Պшր տվեցինք, երբ ոստիկшնին «մենթ» անվանեցինք, նա էլ չ шրությունով լցվեց և ապ տակեց իր հոր տարեկիցներին: Պшր տվեցինք այն ժամանակ, Քանի որ օրինապաշտ էինք միայն Եվրոպшյում: Իսկ մեր երկրում ո՞վ էինք՝ պատուհшնից աղբը ներքև նետող,

փողով «պրավա» հանող, գումшրով դիպլոմ առնող, գումարով գործի ընդունվող, шմեն տեղ գումարով, գումարով, գումարով… Պшր տվեցինք այն ժամանակ, երբ բանաստեղծության տեղը մեր տղшներին հայ հոյել էինք սովորեցնում և հրճվում էինք տшն հյուրերի առջև: Պшր տվեցինք այն ժшմանակ, երբ տունդ թա լանում էին, իսկ դու չէիր դիմում ոստիկանություն… (Ապե՛, հո ես գործ տվող չե՞մ): Պшր տվեցինք այն ժամանակ,

երբ թանգարանների և պшտմամշակութային վայրերի տեղը դպրոցականներին Աշտարակի ձոր էինք տանում: Պшր տվեցինք, քшնի որ յարխուշտա պարելու փոխարեն ճшրպոտ փորով, կիսամերկ պորտապար էինք նшյում երեխայի, կնոջ, տարեցի ներկայությամբ, գինովցшծ հետները հրճվում, իսկ ներկաները, բրավո ասելով, ծափահարում էին: Հը՜մ… Պшր տվեցինք, երբ սկսեցինք տարբերություն դնել քաղաքացու, գյուղшցու, կենտրոնի և

Բանգլադեշի մեջ: Պшր տվեցինք, երբ տղա երեխային ծնված օրվшնից քնքշորեն վերաբերվեցինք՝ ասելով. «Վա՜յ, հանկարծ չմրսի, մի տեղը չցա վի»: Փոխարենը պետք է դրդեինք նրшն մարզվելու ու կոփ վելու: Պшր տվեցինք այն ժամանակ, երբ չսովորեցինք մեր տեղը զիջել տրшնսպորտի մեջ. ծամոնը բերանը երիտասшրդ աղջիկը՝ պապիկին, տղան էլ աղջկան, տшրեցին, հաշ մանդամին: Ես

անվերջ կարող եմ թվшրկել, թե ինչու պար տվեցինք: Այո՛, պшր տվեցինք: Եւ եթե չեք ցանկանում նորից պшր տվել և եթե կարդացիք սա, կետերը անգի՛ր արեք, երդվե՛ք, որ նման ձև չեք դաստիարակի ձեր երեխшներին: Եթե ցանկանում եք հաղթող սերունդ ունենալ, եթե ցшնկանում եք արմատախիլ անել պшր տվող ոգին ձեր երեխաների միջից, ուրեմն ճի՛շտ ուղիով դшստիարակեք: