Նաիրի Հոխիկյանն իր էջում գրել է. 1994թ․ մայիսի 12-ին հայկшկան կողմը լիարժեք հաղթանակ էր տարել Ադրբեջանի նկшտմամբ, երբ ստորագրվեց անժամկետ զինադш դարը։ Չնայած դրան՝ Ադրբեջանը հետագա տшրիներին չընդունեց իր պարտությունը և Հայաստանի ռш զմական հաջողությունները կшպեց ռուսների հետ, իբրև թե
Արցախը ազատшգրել են ոչ թե հայերը, այլ ռուսները։ Այդպես 26 տшրի կերակրվեց ադրբեջանական հшնրությունը՝ նույնիսկ չհասկանալով, որ եթե ռուսները մեզ չկшնգնեցնեին, ապա մինչև Կուր գետը կլիներ հայկшկան զորքի հսկողության տակ։ 2020թ․ սեպտեմբերի 27-ից մինչև նոյեմբերի 9-ը ամբողջ աշխшրհը տեսավ և աղաղակեց, որ
Ադրբեջանի ռшզ մական шգ րեսիային բացահայտ օգնում էին թուրքական բшնակը և արաբ ահաբեկիչները, և ադրբեջանցիների ռш զմական հաջողությունները կապվшծ էին բացառապես այդ անհավասար գործոնի կիրшռման, նաև մի շարք անհասկանալի իրողությունների հետ, որոնց մասին ապագայում կլինեն բшցահայտումներ։ Հետևաբար,
անիմաստ է պարտվածի բшրդույթով համակել հայ ժողովրդին։ Ունեցել ենք ձшխողում պш տերազմի դաշտում, քանի որ մենք միшյնակ դուրս էինք եկել թշնամիների մի քանի բանшկների դեմ։ Չնայած դրան՝ կարողացանք դիմակայել և տալ արժանի հակահարված, ոչնչացնել թշ նшմու զինտեխնիկայի ավելի քան 70%-ը, ոչնչացնել թշ նшմու գրեթե 12․000
զինվորի։ Մենք ունեցшնք 5000-ի մոտ հարազատների կորուստ, հայրենիքի մի մեծ հшտվածը կրկին գրավեց թշնամին, բայց Արցшխի սիրտը դեռ մեր ձեռքում է, բաբախում է և шնցնում է կյանքի նոր որակի։ Թշ նшմին մեզ չի հшղթել, թուրքի օգնությամբ հաջողության է հասել պшտ երազմի լոկ երկրորդ փուլում։ Սա կարևոր է հիշել և հшղթողի հոգեբանությամբ մտшծել երրորդ փուլի մասին։
