Աշոտ Գրիգորյանն իր ֆեյսբուքյան էջոգմ գրառում է կատարել, որտեղ մասնավորապես ասվում է. Պատմությունը կրկնվում է.. միայն անունները և դեպքերն են փոխվել։ Վահեն… 1992թ.-ի սկիզբն էր. Շուշիից անդադար ռմ բակոծվում էր Ստեփանակերտ քաղաքը, իսկ Շուշիին զի նամթերքով մատակարարում էին Լաչինչից:
Յուրաքանչյուր օր մի քանի բեռնատար՝ լցված զի նամթերքով Լաչինից սլանում էր Շուշի, ու յուրաքանչյուր օր ևս մի քանի Հայկական օջախ էր ավի րվում.. Կյանքի չափ էական էր օր առաջ փակել Լաչին-Շուշի ճանապարհը: 92 թվականի փետրվար ամսին մեզ՝ 5-6 ֆիդայու նշանակված էր հատուկ գործողություն.
պայ թեցնել ճանապարհով ընթացող կամազը՝ իր ամբողջ զինամթերքով: Խմբի մեջ ամենափոքրը Ճուտն էր՝ Վահեն.. Տասնվեց տարեկան էր, ամիսներ առաջ տնից փախել և եկել մեր հետ հավասար Հայրենիք էր կերտում: Մոտ մեկ ամիս համոզեցինք, որ հետ գնա, օգուտ չկար.. վճռական էր Վահեն: Նա իր տարիքի համեմատ շատ խելացի էր,
մի քանի օրվա մեջ սովորեց մեր բոլոր զի նատեսակների օգտագործումը: Ազատ ժամանակ էլ լուրջ և ծանր գրքեր էր կարդում: Հենց հասանք ճանապարհին, շունչ էինք ուզում քաշել.. հեռվից մեքենայի ձայն լսվեց: Որոշել էինք ակա ններ դնել ճանապարհի վրա, որոնք կպայ թեին մեքենայի ծանրությունից: Ակ ան դնելու ժամանակ չկար,
բեռնատարը մոտենում էր շատ արագ. թաքնվեցինք ծառերի ետևում, որ անցնի… վայրկյաններ էր մնացել, որ մոտ գար բեռնատարը. և… Վահեն վերցրեց տանկի ակ անը և վազեց դեպի ճանապարհը: Փոս փորելու ժամանակ չկար.. Վահեն ակ անը դրեց ճանապարհին, ինքը պառկեց ակ անի վրա, վրան էլ Հայկական դրոշը փռեց…
Բեռնատարը եկավ ու տեսավ Վահեի <<մարմինը>>, մտածեց, թե Հայի դ իակ է, որն ընկերներն են թողել, վրան էլ դրոշը գցել, որ Հայեր անցնելիս լինեն դ իակը վերցնեն հետները: Վարորդը քշեց հենց Վահեի վրա.. անցավ վրայով.. պայ թեց ակ անը.. պայ թեց բեռնատարը….
պայ թեց նաև Վահեն.. այս ամեն ինչը այնքան արագ տեղի ունեցավ, որ շո կի մեջ նույնիսկ չկարողացանք կանխել Վահեի քայլը.. հետո մար տի բռնվեցինք զեն քը տեղափոխող մյուս մեքենայի զինվորների հետ.. զի նամթերքը Շուշի քաղաք չհասավ. Վահեն էլ տուն չհասավ. չհասավ ծնողներին. Վահեն սիրած աղջիկ ուներ.. նպատակներ ուներ Վահեն….
