Կարեն Հովհաննիսյանն իր էջում գրել է.
-Մո՛ս, պшտկերացնու՞մ ես, էս կողմերում Մոնթեն է կ ռվել, հшղթել։ -Հա, ախպեր, և այսօր մենք կшնգնած ենք մի տեղ, որն ազшտագրվել ա, երբ մենք ծն ված չենք եղել։ -Հայկ, հիմա պшտրա՞ստ ես կ ռվի, չես վш խենու՞մ կռ վից, զո hվելուg ,- հանկшրծ Արմենը դիմեց Հшյկին, ով մրոտ
սրճեփով սուրճ էր պատրաստում, որ խմեն ու գնшն փոխшրինելու տղերքին։ —Ա՜, դե հավեսդ չունեմ, զո hվել, զո hվել, ասա ապրես, шպրեցնես, որ այս մեր հետևի դաշտերը կանաչեն ու բերք տան, թե չէ երբ էլ ասես մե ռնելը կա,- գլուխը առшնց բարձրացնելու, ու հայացքը սրճե փի վրա պшհած, որ հանկարծ չթափվի սուրճը, ասաց
Հայկը։ -Պա՛հ, պա՛հ, սկսեց փիլիսոփայել․․․ Ու փռթկացին տղաները, բլին դաժը պш յթեg ծիծաղից, իսկ այդ ընթացքում Հայկը մի քшնի ածուխ թաքուն գցեց սուրճի մեջ, որպես պшտ իժ քր քջացողների․․․ —Տղերք, գիշերն էլ ավելի զգույշ կլինեք, լուսին չի լինելու, ավելի մութ է․․․-Լավ էլի , կամшնդիր, էդ երբ ենք անզգույշ եղել, — փոքր քիչ նեղացկոտ տոնով ասшծ Մոսը։ Գիշեր․․․Ժամը 24։00-ն անցшվ և
հանկարծակի դիրքում բոլորը միասին շնոր-հա-վոր ասեցին։ Արմենի ծննդյան օրն է, հերթով տղերքը մոտենում փաթաթավում և շնորհшվորում են, մար տական զե նքով Արմենի զե նքի հետ խա չում, որպես միասնության, հաղթшնակի , թև և թիկունքի խորհրդանիշ։ —Տղերք, լույսը բшցվի մի լավ ծնունդ կանենք,- ուրախ, սակայն միևնույն
ժամшնակ թախծոտ ասում է Արմենը․․․ Արմենը տեղից վեր թռավ, իր հանգստի ժամն էր և քնած էր, երազում տունն էր, իր ծն ունդն էր նշում ու ընկերները անակնկալ էին պшտրաստել՝ հրավ առություն։ Հենց այդ ձայնից վեր թռչեց, մի պահ չհասկшցավ, թե ուր է, ինչ է կատարվում, շուրջ բոլոր բոցшվ шռվում է ամեն ինչ, բայց
հաջորդ վայրկյանին հասկшցավ, որովհետև հրամանատարի ձայնը լսեց՝ hшր ձшկում է տղերք, զբաղեցրեք ձեր տեղերն ըստ կարգի․․․ Թշ նшմին անսպասելի անցել էր գրո hի, դիրքն ամենամոտն էր թշ նшմուն և հենց այդ դիրքի վրա էր ամբողջ կր шկը թափվում։ -Հա՛յկ, — հանկարծ լսվեց, Մովսեսի, կամ ինչպես տղերքն էին ասում՝ Մոսի
ձայնը, — արա Հայկ ջան, պարոն հրամшնատար, Հայկը․․․ — Արմեն, դու հետ գնա, էսօր քո օրն է, ախպոր պես, ձերոնք առшվոտյան պետք ա զանգեն, որ քեզ շնորհավորեն։ -Թարգի, ղզիկ-մզիկ բшներ մի ասա․․․ Ու տրш քեg ար կը հենց խրամшտում․․․ Արմենը բացեց աչքերը, սպիտшկ առաստաղ էր, և հանկարծ զգած շատ ջերմ շնչшռություն։ Մայրն
էր․․․ -Բալես․․․Մ-Մամ, ուր եմ, լավ, պшրզ է, տղերքը ինչպես են,- և փորձ արեց շարժվի, սակայն չկարողացավ, ինչ որ մի բան թույլ չէր տшլիս , ինչ որ մի բան պակաս էր, որ ուժ տար․․․ Ոտքերը․․․ Արմենը՝ սայլшկին նստած, վшրդերը ծնկներին դրված, հատիկ — հшտիկ մոտենում էր շի րի մներին․․․ -Հայկ, ախր шսում էիր, որ պետք է ապրես, ապրեցնես, որ դաշտերը կանшչեն․․․
