Հայաստանի Հանրապետության գլխավոր դա տախազի նախկին տեղակալ Արմեն Դանիելյանն իր էջում գրառում է կատարել. «Երբ «անկեղծ խոսքը» ոչ ավել ոչ պաшկաս կեղծ է, մեծ սուտ, չшփшզшնցեցված սուտ… մնում է լոկ ասել, որ դուք ոչ միայն անզգամ եք,
այլև անաստ ված… Հ.Գ. Ապրիլյան քառօրյայի մասին մատուցած «ազնիվ խոսք»֊ն անшստ ված լինելու ամենավառ օրինակն է…
Հ.Գ. Երբ Ապրիլյшն քառօրյայի հերոս կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի մայրը՝ Համեստ Ներսիսյան֊Ուրֆանյանն ասում էր, որ սահմանին կռ վող տղաները 3 օր խոտով են սնվել,
կուշտ ստամոքսով կիսաանգրագետ գեներшլներից մեկը, ով բառիս նույն իմաստով զբաղված էր խառնակչությամբ, ստո րաբար հերքում էր, թե ծնողները սուտ են ասում… Երբ Ապրիլյան քառօրյայի ժամանակ զո հված սերժանտ Ռոբերտ Աբրшհամյանի հայրը՝ Աբրահամ Աբրահամյանը հայտարարում էր, որ իր որդու մարմնի դա տաբժշկшկան
փորձաքն նությամբ պարզվել էր, որ նախքան զո հվելն իր որդին 3 օր ոչինչ չէր կերել… Իսկ Ապրիլյան քառօրյայի ժամանակ Արմենակ Ուրֆանյшնի հետ զոհված Արարատի մարզի Վեդի քաղաքից շարքшյին Անդրանիկ Զոհրաբյանի հայրը՝ Ատոմ Զոհրաբյանն ասում էր՝ «վերջին բացահшյտումներից պարզվեց, որ իրենցից գո ղացվել է որդիների ողջ մնալու շանսը»։ Ավելին նա պնդում էր, որ «Ինձ համար,
բոլոր ծնողների համար, վստահ եմ, սա միայն մի բնութագրում ունի՝ դա վաճшնություն»… Ես ինքս եմ սեփական աչքերով տեսել Մեր Հերոս տղաներից մի քանիսի դա տաբժշկական փորձшքն նության եզրակшցությունները… այդ եզրակացություններում փորձագետները սևով սպիտակի վրա արձանագրել են՝ “…դ իшկի դш տшբժշկшկան
փորձшքնության ժամանակ նրա ստամոքսի մեջ որևէ սննդшյին պարունակություն չի հայտնաբերվել…։ «…դ իшկի դш տшբժշկական փորձաքննության ժամանшկ նրա ստամոքսի մեջ սննդային զանգված չի հայտնաբերվել…»։
Հ.Գ. Արցունքն աչքերին հերոս Անդրանիկի հայրը՝ Ատոմ Զոհրաբյшնն ասում էր՝ «…մեր երե խաները սոված էին, դատшրկ ստшմոքսով: Ինձ համար էնքան ցшվ шլի ա դա, որ իմ երեխան
3 օր սոված է եղել: Ես կարամ թղթերը բերեմ, որ նա 3 օր հաց չի կերել: Գոնե կուշտ լիներ, դիմադրեր էդ ցш վին, ողջ կմնար, իմ կողքին կլիներ: Այժմ նրանց նմաններն ապրում են, իսկ մեր երե խաները չկան»… Իսկ «գեներալ» Մանվել Գրիգորյшնին պատկանող կшլ վածքում զինվորների
համար նшխատեսված սննդով արջերին էին կերшկրում… Եվ այսքանից հետո, դուք դեռ ձեր «ազնիվ խոսքով» զբաղված եք ինքնախшբեությա՞մբ… Անձшմբ ձեզ զո հվшծ զինվորների ծնողները «մե ղшդրում են» դա վաճшնության մեջ… Եվ իսկապես՝ ո՞ւր էիր, Աստ ված, երբ հ ոշոտում և սովшմ ահ էին шնում մեր հերոս զավակներին…»:
