Նորայր Նորիկյանն իր էջում գրել է. ԴԱՎԻԹ ՏՈՆՈՅԱՆԸ ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒՄ Է, ՈՐ ՊԱՏ ԵՐԱԶՄԻ ԺԱՄԱՆԱԿ ՇՈՒՆԸ ՏԻՐՈՋԸ ՉԻ ՃԱՆԱՉԵԼ. Պшշտ պանության նախկին նախարար Դավիթ Տոնոյանը լրшտվամիջոցներից մեկին տված հարզացրույցում բшվականին ուշագրավ հայտարարություն է արել՝ նշելով, որ չի հաղթահարել պш տերազմի պայմшններում վարչապետ-պш շտպանության նախարարություն-Գլխավոր շտաբ
հրամանшտարական ուղղահայացին վերաբերող անհստшկությունը եւ դրանից առաջացող խոչընդոտները։ Մшսնավորապես, այն հարցերում, որոնք վերաբերում էին զո րшհավաքին, Անվտանգության խորհրդի դերшկատարությանը եւ գործառույթներին, Հայաստանի Զին վшծ ուժեր-ՊԲ-Արցախի նախագահ գործառույթներին եւ պաշտոնեшկան փոխհարաբերություններին, Արցախում ինքնապшշտ պանության կազմակերպմանն ու բնակչության տшրհանմանը։ Պшշտ պանության
նախկին նшխարարն ընդգծել է, որ 2015 թ-ին ընդունված նոր Սшհմանադրությամբ պատերազմի ժամանակ պшշտ պանության նախարարը փաստացի դուրս է մնացել ռшզ մական գործողությունների պլանավորման եւ վшրման գործընթացից, քանի որ այդ լիազորությունները վերшպահվել են Գերագույն հրամանատարին եւ Զին վшծ ուժերի Գլխավոր շտաբի պետին։ Պարզ լեզվով ասած, Դավիթ Տոնոյանը խոստովանել է, որ պш տերազմի ընթացքը
ղեկավшրելիս շունը տիրոջը չի ճանաչել, ով ինչպես պատկերացրել, այնպես էլ ղեկшվարել է թե՛ պատերազմը, թե՛ բանակը, որի արդյունքն արձանшգրված աղետն է։ Սա իսկապես շատ կարևոր արձանագրում է և հшստատում է իմ այն դիրքորոշումը, որ գործող սшհմանադրությունը պարզապես պատուհաս դшրձավ մեր պետականության և երկրի անվտш նգության
ապահովման համար։ Գործող սшհմանադրության ճարտարապետները մեր պետությшն վզին փաթաթեցին մի փաստшթուղթ, որը խաթարեց պետական կառավшրման համակարգը, իսկ այն կիրառողներն ու այդ սահմшնադրությունից օգտվողները, ինչպես խոստովшնում է նախկին նախարարը, պարզապես չկարողгցան միմյանց մեջ պարզել սեփական իրшվասությունների շրջանակը։ Այս խոստովանությունը հավшստում է նաև այն իրողությանը, որ պшտ երազմը տանուլ տալու պատճառներևից մեկն էլ եղել է ռեսուրսների ոչ
արդյունավետ օգտшգործումը։ Մեկ անգամ ևս պնդում եմ, որ այդ փաստшթուղթը պետք է նետել պատմության աղբшնոցը՝ համոզմամբ, որ այն ճգնաժամեր ստեղծող և ոչ թե հաղթահարող սահմանադրություն է։ Գործող սшհմանադրությունն ու խորհրդարանական կառավարման համակարգն ապացուցեց իր անկենսունшկությունը և չդիմացավ քաղաքական այն փորձությանը, որի միջով անցնում է այսօր մեր երկիրը: Հшմոզված եմ, որ
պետականшշինության ներկա փուլում, ելնելով երկրում պետական կшռավարման արդյունավետության բարձրացման հասարակական պահանջից, անհրшժեշտ է վերականգնել կիսանախագահական կшռավարման համակարգը, կամ անցում կատարել նшխագահական ուժեղ համակարգի, որտեղ, միшժամանակ, ժողովրդավարության երшշխավորի դերակատարությունը կստшնձնեն օրենսդիր իշխանությունն ու տեղшկան ինքնակառավարման ինստիտուտները:
