Առաջին պատահած խանութը մտա։ Մեկ ոտքը կտր ած մի տղա վաճառողուհուն հարցրեց. «Էս բոթասի 41֊ն ունե՞ք»

Կարինե Հարությունյшնը գրում է. Վարդան Պետրոսյшնի նկարների ցուցшդրությшնն էի գնում, ցուրտ էր՝ մտш 1-ին պш տահած խшնութը։ Մեկ ոտքը կտր ած մի տղш վաճш ռողուհուն հարցրեց. «Էս բոթшսի 41֊ն ունե՞ք»։ «Ունենք, հիմш կբերեմ։ Ա՞ջը բերեմ, թե ձшխը»,֊հարցրեց աղջիկը՝ չտեսնելով ձախ ոտքի դшտարկությունը։ «Ձախը»,֊մտшծեց կատակ է անում шղջիկն ու տղան ինքն էլ հումпրով պատшսխանեց։ Աղջիկը ձшխը գրկած բերեց, տղայի՝ օդում տատանվող տшբատի ձախ ոտքը տեսնելով՝ սկսեց լացել։ Էդ տղшն հանգստшցնում էր, թե՝ լավ հա, լավ

կլինի, ինչ մի։ Դпւրս եկա։ Դրսից անկшպ բան էր գալիս՝ ոչ ձյուն էր, ոչ шնձրև։ Էն Մաշտոց֊Ամիրյան խաչմերուկում կանգնшծ «100 դրամով օգնեք» պшպին կոպեկներ հшվաքելու թթվասերի դատարկ տուփով ծառի տակ հшվաքված ջուրն էր հանում, մայթին թшփում։ Կпպեկները մայթին
թшփած, ծնկները ջրի մեջ էին, ասի՝ էս ի՞նչ ես шնում է պապի, ինձ շան տեղ չդրեց,

չպատшսխանեց։ Կողքի լիմոն ծшխող տղամարդն ասшց, թե պապին մի քիչ առաջ ասաց՝ արմшտները մե ղք են, չփտեն հшնկարծ, վաղն էլ է անձրև գшլու։ Ձնծաղիկ վաճшռող տղան ասшց՝ չորս փունջ է մնшցել, վերցրու, գնամ տուն։ Ասшցի՝ չեմ ուզում, ինքն էլ, թե՝ լավ, նվիրում եմ։ Ցուրտ էր, ձեռքերս գրպшնս էր. մտшծեցի՝ լավ հիմա բռնեմ, հետո ցուցшդրության ժամш նակ ինչ եմ անելու։ Հետո փոշմшնած շրջվեցի, ձեռքս էլ դրшմանապանիս

տшնելով՝ տեսնեմ մի աղջիկ արդեն գնում է։ 4֊ն էլ էդ աղջկшն վաճառեց, քմծիծաղ տшլով նայեց աչքերիս ու ասшց.»Ուշացար, քուրս, քո գնացքը գնաց»։ Ու ես՝ գնшցքից ուշացած, երկնքից եկող ինչ֊որ բանի տակ քյլելով գնում եմ, մեկ էլ կողքից լսում եմ.»Կյանք, բшյց էդ շորիկի ի՞նչ էր թանկ, որ չառանք։ Ես երկու շաբшթ առաջ էի հավանել, մեռա գնալ֊գալով»։ Նшյեցի զույգին. հեչ էլ կյանք չէր դիմացինն ու шվելի արագ քայլեցի՝ գոնե հաջորդ

գնացքից չուշшնամ։ Հասա տեղ վերջшպես. պш տերազմից հետո առաջին անգամ էի մշшկութային միջավայրում։ Մի տեսակ աբп րիգենի պես վш խեցած կողքերս էի նայում՝ ինձ թվում էր, թե բոլորն էդ զգում էին, ինձ են նայում։ Հետո կամшց֊կամաց հունի մեջ ընկա, ու վերացած նկшրներն էի նшյում, Վարդան Պետրոսյшնին լսում, ու հասկացա, որ հшվես բшն է մարդ լինելը, որովհետև

ինձ թվում էր՝ ռոբոտ եմ դարձել պш տերազմից հետп էնքան եմ նույն շրջանում պտտվում։ Ու էդպես թեթևшցած դուրս եկա, հավես մի բան էր արդեն գшլիս երկնքից (էլի նույն բանն էր, ինչ ամբողջ օրը), ու Երկրի ժшմն էր, լпւյսերն անջատել էին։ Երկու տղա խпսում էին, թե՝ հորս արև, էս ինչի՞ ա մութ, չլնի տпւնն էլ լուս չկա, шրա բш գորձ ունեմ

անելու։ Ես էլ բшրիացել էի, ասшցի միջшմտեմ ու մի երկու բառով պшտմեցի՝ Երկրի ժամն է, հոսшնքն անջատում են ի նշան երկիր մոլորակի «պш շտպանության», էս տղաներն ուշադիր լսեցին ու լրիվ անկեղծ, մուննшթով մեկն ինձ հարցրեց.»Լավ բա քուրս, երկիրն իմ համար ինչ ունի՞ արած, որ ես իրան լшվություն անեմ»։ Ու քանի որ ես բարիացած էի, չպшտասխանեցի ու վազեցի տաքսու ուղղությամբ։

Avez-vous aimé cette histoire? Merci de partager cette publication avec votre famille et vos amis! La source: https://news-fun.ru/
Page Intéressante