Կամո Ադուլյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրառում է կատարել․ «Սեպտեմբերի քսանյոթին սկսվեց մի պшտ երшզմ , որտեղ զո հվեցին շատ անուշ տղերք։ 1-ին օրերին մտածում էի, որ հեսա կավարտվի , Սակայն արի և տես՝ սա մեր նոր մшր տшհրավեր էր։ Յոթ ամիս Կորոնավիրուսի հետ պшյ քшրած ազգս կանգնեց մի նոր պшյ քարի առջև։
1-ինը փորձեցի գրանցվեմ կամավոր , սակայն խոսակցությունը սկսում էր. «Այ ախպեր, երկու երեխա ունես, բա իրանց ով պետք ա պահի»։ Սկսեցինք թիկունքը պինդ պահել։ Յուրաքանչյուր օր սկսում էր Արծրունով, Շուշանով Ու լուրերով ։ Մի բուռ եղած սկսում էինք առնել, գտնել, խնդրել, տանել, բերել, սորտավորել, գրել, գոռալ , սակայն դա էլ չեր նստում սրտիս։
Չէր հագեցնում և չէր հանգստացնում։ Գնացի գրվեցի կամավոր , սակայն առհամարական հայացքով ճանապարհեցին։ Մի օր Հետո առանց ավելորդ շուխուրի, տնեցիքին ասեցի կորոնավիրուսով եմ հիվանդացել; գնում եմ մեկուսանամ։ Իմ մեքենայով ու երկու ընկերներիս հետ միասին ընկանք ճանապարհ: ԱԹՍ-ների շվոցի տակ հասանք Արցախ։ Փորձելով անել ամեն բան զգացինք, որ մարդկային կռ իվ Այսուհետ չկա։ Հրե տшնիի ու անօդաչուի կռ իվ ա,
իսկ մենք մի գունդ միս։ Մի քանի օր մնալուց անց, վիճակին ծանոթանալուց հետո , մш հից փրկվելուց հետո եկանք Երևան։ Եւ սկսեցինք ավելի ուժեղ գործել։ Ողջ ուժս , ֆինանս և ծանոթություներս խառնեցի , որ մի գրամ օգուտ տանք , նույնիսկ սկսեցի շփվել այն մարդկանց հետ, ում նույնիսկ չէի բարևում, ուր մնաց մի բան խնդրեի։
Գրամը եղավ կիլոգրամ, և համոզված եմ , որ ամրապնդվեցին այն բացերը, որոնք կային և գոնե փրկվեց մեկ զինվոր։ Այսքանը չեմ գրում ,որ ինձ գովամ։ Ուղղակի մեջս չեմ կարում պահեմ ։ Չեմ կարողանում պատասխանել անիմաստ հարցերին.
ասենք դու ինչքան սմս ես գրել հիմնադրամին և չեմ կարում տեսնեմ կոմուֆլյաժային հագուստով կասկադում նստած տղերքին ,
ովքեր խոսում են մի բանից, որի հոտը նույնիսկ չեն քաշել։ 6-7 օրվա դ իшկի հոտ , որը մնում է քթումդ ու մարմնումդ , մեծ֊մեծ քաղաքականությունից խոսացող տղերքին, ուրիշի արածը ռեփոստ անող տղերքին, հայրենասիրական երգեր մեքենայի մեջ միացնող Թումանյան փողոցում ճրցնող տղերքին կասեմ մի բան .
֊Ձեզ չեն հիշելու։ Դուք կմնաք վախկոտ պատմության մեջ։ Դուք ամեն անգամ ձեր լш մուկ երեխեքին ստելու եք, որ հայրենիք ունեք։ ֊Դուք ամեն անգամ զո հված հերոսի նկարի կողքով չեք անցնելու, այլ սողալու եք գետնի տակով։ ֊Դուք ամեն անգամ սեղան նստելուց և զինվորի կենաց խմելուց հիշեք՝
դուք տրա քած փուչիկ եք։ Փառք և պատիվ մեր տղերքին ու առյուծ աղջիկներին !!! Ես ձեզ պաշտում եմ !!! Փառք և պատիվ իմ ընկերներին , որոնք առանց վարկյան մտածելու իրանց ունեցածի չափով օգնեցին: Դեռ ամեն ինչը առջևում է !!! Հով արեք, սարեր ջան, հով արեք, Իմ դարդին դարման արեք։ Կվերադառնամ շուտով #հաղթանակ #հաղթելուենք»։
