Hraparak.am-ը գրում է․ «Մեր հերոս Մուշեղն է, ով վի րшվոր լինելով հանդերձ չի լքել դիրքը՝ մնացել և կռ վել է իր հրամանատարի հետ միասին մինչ կյանքի վերջին վայրկյանը, ինքը մш հшցել է, իսկ
հրամանատարը վի րшվորվել։ Երեք ամիս էր, ինչ բանակ էր գնացել»,-պատմում է մшր տի դաշտում զո հվшծ Մուշեղ Վարդանյանի դպրոցի կազմակերպիչ Գոհար Մկրտչյանը։ Մուշեղն ապրել է Էրեբունի համայնքում, նոյեմբերի մեկին կլիներ 19 տարեկան։
«Խելոք և համեստ էր»,-այպես է բնութագրում նրան մեր զրուցակիցը։ «Բոլորն ասում էին՝ ախր շատ խելոք ես, Մուշ, ինչպե՞ս ես բանակ գնալու, ասում էր՝ դե կգնամ կգամ էլի։ Յուրաքանչյուր օր զանգում էր մորը, հարցնում, թե լա՞վ է, հաց կերե՞լ է, և մոր
հարցին, թե ինքը ո՞նց է, հաց կերե՞լ է, թե՞ ոչ, պատախանում էր, որ շատ լավ է և անհանգստանալու կարիք չկա։ Դասարանում երեք տղա էին՝ հայտնի «եռյակ» էինք ասում, միշտ միասին էին երեքով՝ անբաժան։ Մյուս ընկերը այժմ
ևս կռ վпւմ է առшջ նшգծում, և դեռ ոչ ոք չի համարձակվում նրան ասել, որ իրենց 3-րդը էլ չկա։ Չնայած նրան, որ սիրտը մի բան զգացել էր, զանգահարել էր եղբորն ու հարցրել, թե Մուշից ի՞նչ տեղեկություն կա, եղբայրն էլ փոխանցել է, որ լավ է»,-ավելացրեց Գոհար Մկրտչյանը։
